Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Με φάρο το αντιχουντικό Πολυτεχνείο του ’73…


… να αντιπαλέψουμε την εισαγόμενη Τυραννία!
Στη χαράδρα της πολυετούς ύφεσης και βαθιάς πολύπλευρης κρίσης, το μήνυμα του Πολυτεχνείου νοηματοδοτείται ουσιαστικότερα συγκριτικά με τα χρόνια της ευμάρειας. Μεγάλο μέρος των πολιτών νιώθουν ότι από καταναλωτές πρέπει να ξαναγίνουν πρωτίστως άνθρωποι με ενδιαφέρον για την πορεία της κοινωνίας, παρότι αντιλαμβάνονται παράλληλα τη δυσκολία του εγχειρήματος, ύστερα από δεκαετίες «απόσυρσή» του από τα κοινά. Υπάρχουν και τα (ανησυχητικά) ευτράπελα μιας νέας μέλους πολιτικής νεολαίας (οννεδίτισσας) που εστιάζει στη… μη ύπαρξη νεκρών εντός του Πολυτεχνείου ή ίσως εντός κάποιου δωματίου του ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων - όπως πληροφορούμαστε από διαδικτυακές αναρτήσεις, κάτι το οποίο μάλλον αναφέρεται σε κάποια ιδιότυπη κατηγοριοποίηση νεκρών εσωτερικού και εξωτερικού χώρου… Υπάρχουν, όμως, και τα παιδιά που κολλάνε τα πλακάτ τους στα λεωφορεία επί της Πατησίων, αποτίοντας τον δικό τους φόρο τιμής στη 17η Νοέμβρη του ’73. «ΟΙ ΧΟΥΝΤΕΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ» λέει ένα από τα πλακάτ της σημερινής νεολαίας συνδέοντας το 40ετίας αγωνιστικό τότε με το απάνθρωπο μνημονιακό νεοφιλελεύθερο τώρα. Κι από εκεί αρχίζει ένα γαϊτανάκι αντιπαράθεσης, αν έχουμε χούντα, αν ξέρουμε και «αν ξέρουν από χούντα» οι μαθητές και φοιτητές, επιτείνοντας την σύγχυση γύρω από την εξήγηση της σύγχρονης πολυσύνθετης πραγματικότητας. Στην ουσία των πραγμάτων, τι συμβαίνει, τι είναι αυτό που ζούμε, πραγματικά και πρέπει να αντιπαλέψουμε, πέρα από τη δικαιολογημένη διάθεση αγώνα - ακόμα και εξέγερσης για ένα τμήμα - της πολιτικοκοινωνικά ενεργής νεολαίας; Δεν έφερε τη δημοκρατία η μεταπολίτευση(;) ή έφερε μια ουσιαστική δημοκρατική αλλαγή που κατέπεσε ολοκληρωτικά με το μνημόνιο; Μάλλον τίποτα από τα δύο δεν συνέβη/συμβαίνει. Η εξέλιξη και ιδίως από την τομή του μνημονίου οδήγησε στην ενδιάμεση ζώνη μιας νέας Τυραννίας, με το μη νομιμοποιημένο δημοκρατικά ΔΝΤ ως επισφράγισμά της. Και για να ανατραπεί αυτή και να επανέλθουμε στη δημοκρατική ομαλότητα από την ευρωατλαντική εκτροπή της απαιτείται σήμερα ένα νέο μείγμα ταυτόχρονου θεσμικού και αντισυστημικού αγώνα. Ενός αγώνα που έχει όρια δυσδιάκριτα και τα οποία μπαίνουν ιστορικά και συνειδησιακά από τη δημοκρατική ηθική παράδοση του λαού μας και κρίνονται από τη διαρκή επαφή τους με τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή του στόχου της επαναφοράς, με σύγχρονο τρόπο, στη θεσμική αφετηρία της κοινωνικής απελευθέρωσης από τα δεσμά της οικονομικής-λογιστικής εξάρτησης και της εθνικής ανεξαρτησίας με όρους ευρωπαϊκής ισοτιμίας στο κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι, το οποίο ανήκει στα οράματα των εμπνευστών του και των λαών που – έτσι τα έφερε η ιστορική εξέλιξη να - το συγκροτούν.